“Eat where the locals go” klopt altijd. Zo ontdekte Elkes man dit restaurant toevallig tijdens één van zijn fietstochten (hij rijdt altijd via kleine binnenwegen). Men bereikt het via een brede strada bianca (grindweg) omgeven door groen aan de oevers van de Esino.
Als je onder de schaduwrijke bomen op de onverharde parkeerplaats afbuigt en de ingang van het restaurant ziet, dan vraag je je af: is het een aan elkaar gelaste stalen constructie omringd door glas of is het vroeger een kas geweest? De enorme zaal biedt zeker plaats aan 80 tot 100 personen. Het lijkt alsof ze tafels en stoelen in een oude kas neerzetten. De glazen wand biedt uitzicht op de rivier de Esino, met zijn natuurreservaat Riserva Ripa Bianca.
De obers werken behendig en efficiënt, wijn en water worden meteen in grote karaffen op de tafels gezet. Diego, de eigenaar, begroet vele gasten die hij lijkt te kennen: arbeiders, enkele ouderen uit de omgeving, stellen, hele sportgroepen.
Er is geen menu op de tafels: bij de ingang vind je een lijst met prijzen en de gebruikelijke gerechten ter info, maar de obers leggen uit wat er die dag beschikbaar is. Bovendien – een zeldzaamheid in dit gebied en in een niet-toeristisch restaurant – spreekt Diego Engels en is altijd bereid om de gerechten uit te leggen.
Otto’s (Elkes man) favoriete gerecht van het huis: Bucatini all’Amatriciana. Eigenlijk een eenvoudig Romeins pastagerecht, maar na de aardbevingen in 2016 werd het een symbool van solidariteit met de stad Amatrice in de regio Lazio. Hier in de Bucatino wordt het lichtgepeperd klaargemaakt met een lekkere dikke tomatensaus.
Elke daarentegen gaat voor de Pappardelle al Cinghiale (everzwijnensaus) in bianco, een witte wijnsaus. Er zijn ook vis- en zeevruchtengerechten, de typische fave (labbonen) uit de regio en een mixed grill, waarop naast een kotelet ook venkelworstjes zijn en heerlijke lever omwikkeld met spek en laurier.
Door de glasconstructie voel je je als het ware te midden van de natuur, in de zomer kun je buiten eten: weliswaar weer heel simpel, verwacht geen super gezellige inrichting maar een betonnen vloer onder een zelfgetimmerd schaduwrijk dak, inclusief een aantal tafels met stoelen.
Betalen doe je vooraan aan de kassa bij de baas. Als Elke en Otto vol lof zijn over het eten, vertelt Diego dat hij er trots op is om het restaurant te kunnen runnen op dezelfde manier als zijn vader in de jaren ’70 en ’80 deed. Boven de kassa hangt het menu van toen nog op, ook in die tijd serveerde men wekelijks terugkerende gerechten en zelfs dagelijks de Bucatini all’Amatriciana.
Het restaurant is groot en vaak overvol, maar zelden met toeristen of buitenlanders. Er is een telefoonnummer om te reserveren, maar geen website. Fans of vrienden van het restaurant maakten een Facebook-pagina Het eten is klassieke Marchigiaanse keuken op de Amatriciana na, lekker veel en goedkoop. Alles is simpel gehouden en de bediening is goed en altijd heel vriendelijk.
Wil je de eenvoudige Marchigiaanse keuken proeven tegen redelijke prijzen dan is “Ristorante il Bucatino – da Diego” de plaats waar je moet zijn !
0 reacties